Als dat niet helemaal zou blijken, om welke redenen laten mensen ‘het ouderschap’ dan niet gemakkelijker los of vechten ze nadien bij een scheiding zelfs voor hun kind?
“Wie nog geloofde dat kinderen krijgen alleen vreugde en blijdschap met zich meebrengt, is er nu definitief aan voor de moeite. Uit een onderzoek dat gepubliceerd werd in het vakblad Demography blijkt dat driekwart van de jonge ouders beduidend minder gelukkig zijn met hun leven.
Rachel Margolis (University of Western Ontario) en Mikko Myrskylä (London School of Economics & Political Science) volgden voor hun studie meer dan 2.000 Duitse ouders in spe tot twee jaar na de geboorte van hun eerste kind. De onderzoekers bekijken waarom in de Westerse landen een verschil bestaat tussen het aantal kinderen dat ouders wensen en ze effectief krijgen.
De respondenten moesten hun algemeen geluksgevoel beschrijven op een schaal van 0 (helemaal ontevreden) tot 10 in antwoord op de vraag ‘hoe tevreden bent u met uw leven, alles in overweging genomen’. ”
‘Dit meet het algemene gevoel over het ouderschap niet, maar het is beter dan directe vragen daarover, aangezien nieuwe ouders het als een taboe beschouwen om negatieve dingen te zeggen over hun kind’, leggen de onderzoekers uit.
Na de geboorte van hun eerste kind verklaart:
- 30 % van de ondervraagden zich even gelukkig of gelukkiger te voelen,
- 37 % een daling van het geluksgevoel op te merken met één eenheid,
- 19 % met twee eenheden,
- 17 % zelfs met drie eenheden.
Gemiddeld leidde het kersverse ouderschap tot een daling van het geluksgevoel met 1.4 eenheden.
Dat is heel veel vergeleken met andere belangrijke levensgebeurtenissen:
- bij een scheiding daalt het geluksgevoel met 0.6 eenheid,
- bij werkloosheid met 1 eenheid, bij de dood van een partner ook met 1 eenheid.
Artikel in dagblad de Standaard, 8-12-2015.
Daar wil ik even op ingaan. Ik ga hier geen hele discussie opstarten over wat geluk is en hoe we dat in het westen beleven… maar ik wil wel the World Book of Happiness (hoofdredactie van Leo Bormans, uitgegeven bij Lannoo, 2012) aanhalen, waarin ‘onderzoekers’ nagaan wat nu precies mensen gelukkig maakt.
Elena Pruvli met een master interculturele communicatie uit het VK schrijft over “het leven als een ‘droomleven’, waarin mensen dingen doen die echte of denkbeeldige toeschouwers ervan moeten overtuigen dat ze een gelukkig leven leiden. Er gaapt een diepe kloof tussen hoe iemands leven echt verloopt en het stereotype beeld dat de maatschappij ons voorspiegelt.
Zij spreekt over Geluk met de volgende sleutels :
- Aanvaard veranderingen.
- Neem jezelf niet te ernstig – bekijk elke situatie van de zonnige en grappige kant.
- Neem je kinderen ernstig en moedig hen aan een eigen mening te vormen.
Zou het krijgen van kinderen behoren tot de dingen die we doen om anderen ervan te overtuigen dat we een gelukkig leven leiden?
De biologische factor van voortplanting speelt zeker een grote rol.
Het wordt ons in ieder geval ingeprent dat kinderen krijgen ‘Geluk’ met zich meebrengt. We moeten leren omgaan met die verandering. Ook nadien, bij een scheiding. Het vreemde is dat, hoewel mensen veel minder geluksgevoel aangeven bij de geboorte van hun eerste kind dan bij een scheiding, ze bij de scheiding voor niet veel anders zo hard ‘vechten’ dan om hun kind.. en dus helemaal niet kunnen loslaten of wennen aan verandering: moeders kunnen hun kinderen niet missen, als ze hun kinderen een aantal dagen niet zien. Vaders hebben dezelfde rechten op hun kinderen en willen die soms kost wat kost uitoefenen, terwijl ze in onregelmatige dag- en nachtshiften werken.
Wie heeft er meer recht op het kind?
Mag een moeder ‘eisen’ dat de vader de helft van zijn tijd de kinderen opneemt om ook zijn verantwoordelijkheid te dragen in plaats van maar enkele dagen op twee weken?
Kijk naar je kind, dat geen 4u/dag in het verkeer wil zitten. Draag de gevolgen daarvan, ook al betekent dat per week een kortere tijd met je kind doorbrengen, maar een hogere levenskwaliteit en meer structuur en stabiliteit?
Laat praktische beperkingen, zoals een onregelmatig werkschema of een verafgelegen huis, mee je ouderschap bepalen, als het in het voordeel is van je kind. Het is de vraag naar de inzet van een goede regeling, is dat je kind of je eigen Geluk?
Welke redenen kunnen er zijn om te vechten voor je kind? Net wat twee mensen het dichtst bij mekaar heeft gebracht, zorgt nadien voor de grootste strijd, tweespalt. Een controverse.
Je bent ooit met die persoon een liefdesrelatie begonnen, hebt, hopelijk samen, besloten een kind te krijgen, en dan, wanneer het fout loopt en jullie niet meer bij mekaar blijven, wil geen van beiden het kind afstaan aan de ander, is het vertrouwen voor een goede omgang moeilijk te vinden.
Terwijl geluk juist ligt in het aanvaarden van verandering en je kind een eigen mening te laten vormen. Nogal vreemde manier om je kind een mening te laten vormen door het uit te spelen tegen de andere ouder. Het kind blijft jullie kind en jullie blijven de ouders van het kind, en elke mens wil ‘Geluk’ voelen. Bekijk niet de verschillen tussen vader- of moederschap maar kijk naar ouderschap.
Vecht je
om je ego te sussen dat je toch evenveel zorg draagt voor je kind als de andere ouder?
om minder onderhoudsbijdrage te hoeven betalen?
om de andere ouder een ‘loer te draaien’, goed wetende dat de helft van hun tijd opeisen de andere ouder heel erg zal kwetsen. Aan de andere kant niet zeker wetende of je het kind de helft van de tijd wil/kan opvangen.
En daar gaat het vaak om in de gesprekken.
CONCLUSIE:
Je kan de erkenning als ouder krijgen/vragen of ontvangen op een uiterst emotioneel moment van de scheiding, zonder per se de helft van de tijd met je kind te moeten doorbrengen of het leven van de andere ouder ‘zuur’ te moeten maken.
Als je naar ‘Geluk’ streeft, ga samen het gesprek aan bij een bemiddelaar.
Focus niet op de verschillen tussen vader- of moederschap maar op ouderschap.
Laat je ego niet overnemen. Als je ego de bovenhand neemt in je leven, gaat je geluksgevoel dan in dezelfde mate omhoog? Als de andere ouder van je kind, ‘afziet’ van een praktisch moeilijk haalbare verblijfsregeling ten koste van je kind, ga je je daar beter bij voelen?
Leg het mij even uit.
Maak een afspraak met Katrien Sansen Familiale bemiddeling te Antwerpen via het formulier
