Dit is een oproep aan de ouders, die in oeverloze rechtszaken vastzitten… Ouders, die te horen krijgen dat hun kind niet meer wil komen.
Het kind kiest na lang, intens ouderconflict een kant tussen ouders. Ouders worden dan gedwongen te aanvaarden dat ze hun kind lange tijd niet meer gaan zien. Dit fenomeen van Parental Alienation wordt te pas en te onpas gebruikt, terwijl het zelden aan de orde is.
Ouders beseffen vaak niet
dat ze door hun gedrag en bepaalde, voorafgaande reacties hun kind ‘verstoten’, zodat het vervreemdt van z’n eigen ouders.
Een kind onthoudt bijvoorbeeld 1 hoog escalerend conflict tussen ouders en kan nadien niet meer op dezelfde manier naar een ouder kijken. Een kind veralgemeent bijvoorbeeld het gevoel bij een moeder, die vaak boos werd op hem/haar bij het huiswerk, maar kan niet perfect uitdrukkken waar het schoentje wringt.
Ouders moeten beseffen
dat ze door op bepaalde strepen te staan, hun kind uitspelen, verwaarlozen, wegduwen, het kind van de rekening laten zijn. Een kind wil niet in een web van ruzies en twee kampen gevangen zitten. Dit trekt kinderen letterlijk uit elkaar.
AIs jullie strijd zo belangrijk is, zouden jullie zeker samen tot een verblijfsregeling moeten kunnen komen? Alleen dan blijven jullie ouders op een redelijke manier, zodat de kinderen in balans kunnen opgroeien. Ouders aanvaarden vaak de scheiding niet en daarmee samenhangend het aantal dagen dat ze het kind moeten missen. Zouden jullie zover gaan dat jullie discussiëren over het exact aantal uren dat je kind bij elke ouder verblijft? Kan je je even in de plaats van het kind stellen? Hoe denkt een kind over een ouder, die zo’n onvolwassen gedrag vertoont, maar beweert voor het kind op te komen?
Rond de scheiding hebben mensen vaak een verwerkingsperiode, die veel emotie met zich meebrengt. Als ouders negatieve uitlatingen doen over elkaar of over het kind, duwen ze het kind tussen twee loyaliteiten, terwijl een kind loyaal is aan beide ouders. Het kind moet beschermd worden door en zich veilig voelen bij elke ouder.
Als een ouder zegt “Als ge daar een week blijft, moet ge bij mij niet meer terugkomen.”, kan dit schadelijke, blijvende gevolgen hebben voor kind en ouder. De andere ouder maakt in dit scenario gebruik van de situatie door er wel te staan en de rots in de branding te zijn, zodat het kind zich veilig voelt en tot rust kan komen.
Kinderen leggen het heel eenvoudig uit, “ik heb rust nodig. Ik kan me daar niet ontspannen. hij/zij luistert niet naar mij”. De ouder die ‘achtergelaten’ wordt, wil het niet horen, verstaat de woorden van het eigen kind soms niet.
Wat te doen? 5 Tips.
1. Zorg er als ouder voor dat je kind geen kant moet kiezen. niet merkt welk conflict tussen jullie plaatsvindt. Geen vonnissen of notariële aktes laten rondslingeren, geen ruzie maken in aanwezigheid van je kind, laat je kind kind blijven en goede intenties tonen, net zoals jullie.
Wat als jullie strijd zo vergevorderd is dat het kind kant kiest?
2. Blijf in contact met het kind: dring je niet op door voortdurend berichten te sturen, elke week aan de schoolpoort te staan, elke dag te willen bellen. Het kind voelt dan veel druk, kan niet voor zichzelf denken of de ruimte krijgen om zichzelf te zijn.
3. Staak jullie strijd. Laat de rechtszaak vallen. Justitie is vaak niet het juiste platform om menselijke problemen op te lossen. Kom met jullie advocaten of zonder hen samen om heikele punten uit te klaren, of contacteer een bemiddelaar.
4. Laat emoties niet met je aan de haal gaan. Zoals uit onderzoek blijkt, zijn emoties een hulp bij het overleven. Deze sociale zintuigen mogen niet te lang eenzijdig gebruikt of toegelaten worden, om goed te zijn voor iemand. Een persoon, die te lang vastzit in emoties van walging, verzet en woede, zonder die te uiten, geraakt ontregeld. Het enorme nut van bemiddeling is door verbindende vragen deze emoties te kanaliseren en tot goede afspraken te komen.
5. Vraag om contactherstel bij een erkende instantie. Contactherstel is er voor de ‘achtergelaten’ ouder, niet om het kind te overtuigen terug te komen, uit te leggen wat er gebeurd is, te wijzen op de fouten van het kind. Het kind wil de gewone band met de volwassen ouder bevestigd zien, zonder complicaties en moeilijkheden. Een spontane en geleidelijke opbouw is noodzakelijk.
Om welke redenen gaan vele ‘opportuniteiten’ tot contactherstel tussen ouder en kind(eren) niet samen door of loopt het niet goed:
- het gesprek vindt niet op het gepaste moment plaats (timing!).
- de ouder en het kind worden niet goed voorbereid op het gesprek: wie zegt wat en mag wat verwachten. Het is belangrijk op voorhand uit te klaren of de achtergebleven ouder bereid is om naar de mening van het kind te luisteren en hieraan gevolg te hechten.
- het gesprek vindt niet in de juiste ‘sfeer’ plaats: de omgeving is te klinisch, de context van een rechtzaak is zeer stressvol, het risico bestaat dat de ouder opnieuw in vertrouwd gedrag vervalt, het kind heeft al zo vaak hetzelfde gezegd en voelt zich niet gehoord.
- de intentie van de achtergebleven ouder is de zaak te ‘winnen’ door een externe instantie, zoals de familierechter, te laten beslissen.
Rationele scheidingen of scheidingen, waarbij ouders minder emotie tonen, hebben minder nadelige gevolgen voor kinderen. Het gewenste resultaat van contactherstel is vooral elkaar terug leren (h)erkennen of ergens toelaten/vinden. De boodschap is tegen je gevoel ingaan en conflict buitenshuis houden of onder controle krijgen.
Besluit.
Dit is een oproep aan ouders om niet steeds het eigen (voor)plan te kiezen of in ellenlange rechtszaken te verzanden. Spreek met je kind op een eerlijke en authentieke manier, niet vanuit emotie: “ik mis je, weet je hoe erg dit is voor mij?”
Kom tegemoet aan de nood van het kind aan een aanwezige, betrokken en directe ouder. Luister naar je kind en aanvaard de situatie tijdelijk zoals die is, hoe moeilijk ook. Geef als ouder voldoende tijd om de band te herstellen, kan soms jaren duren.
Weet je dat ouders sneller terug op de rails staan en het verschil in het leven van hun kind maken, als
- ze het geld van hun rechtszaak gebruiken om te investeren in de band met hun kind,
- ze door gesprekken samen naar een compromis durven gaan.
Weet je dat ouders, die in conflict blijven bij de rechtbank, ook jaren na de scheiding,
- allerlei negatieve gevolgen ontwikkelen oa in eigenwaarde en zelfvertrouwen?
- zo zelf de aanleiding vormen voor ouderverstoting later? Het kind wil niet in zo’n situatie blijven en zal tussen ouders kiezen. En het gaat niet enkel over gewelddadige slagen en verwondingen, maar ook over herhaaldelijke leugens of bedrog.
Gun elkaar het ouderschap en sta samen als een front voor de kinderen. Een scheiding hoort bij de mogelijke, oncontroleerbare veranderingen in dit leven. Aanvaard dat in plaats van de afwijzing door een partner je leven te laten overnemen. Denk vooral niet te snel dat de andere ouder je kind wil afnemen.
Tenslotte, laat het niet aan een externe instantie over om het verblijf van je kind te bepalen, maar spreek dat samen af. Het evenredig gelijkmatig ouderschap wordt aangemoedigd, tenzij een psychische stoornis vastgesteld wordt door een huisarts of psychiater, maar niet noodzakelijk in een co-verblijfsregeling.
Lees andere blogs over dit onderwerp: Wat is ouderverstoting?
