Weet iemand waarom zoveel mensen uit mekaar gaan, wat de meest voorkomende reden van scheiding is en wat een ‘goede’ relatie is of zou mogen zijn?
We willen allemaal hetzelfde, een fijne partner en een gelukkig leven, dacht ik…
Waarom slagen zovelen er dan niet in
In dit artikel van mens-en-samenleving worden de redenen opgesomd die mensen aanhalen voor hun scheiding (zo’n 30.000 koppels per jaar in Belgie):
- 62 % van de mensen zegt dat ze niet meer goed kunnen praten.
- 56% zegt dat ze botsende karakters hebben.
- 36% zegt dat er ontrouw was.
- 31% zegt dat de toekomstplannen onverenigbaar zijn.
- 27% zegt dat er seksuele problemen zijn.
- 20% zegt dat er financiele problemen zijn.
- 13% zegt dat er verslavingsproblemen zijn.
- 9% zegt dat er onenigheid is over het krijgen van kinderen.
Wat zou de reden kunnen zijn van een scheiding?
Kunnen we dan na twintig jaar huwelijk plots niet meer praten of niet meer samen door dezelfde deur?
Kunnen mensen bij het begin van een relatie goed praten of doet het er dan niet echt toe?Als de liefde blind maakt, doen we weinig moeite om te praten. Na een tijdje komen de verschillen aan het licht en gaat het er in een relatie meer om de ander te aanvaarden, zoals die is of met de verschillen, die er zijn.
Zijn het de verschillen, die mensen uit mekaar drijven? Of gaat het na twintig of dertig jaar over ‘druppels die de emmer’ van geven/nemen doen overlopen?Als een van de twee partners al jaar en dag het gevoel heeft zich weg te cijferen, de balans van geven en nemen niet wordt gerespecteerd, kan dit onevenwicht mensen zuur opbreken.Als je al twintig jaar zegt dat je graag wil dat de ander de vuilbak buitenzet, en dat niet gebeurt, voel je je niet gehoord, gewaardeerd. Er zijn al voor minder mensen uit mekaar gegaan.
De balans in het geven en nemen mag niet te lang aan een kant overhellen, dan houdt een man of vrouw het niet uit om ‘samen’ te blijven. Is het dan zo moeilijk om die vuilbak wel buiten te zetten of wordt het door die ander niet ‘gezien’ als belangrijk genoeg om zijn/haar gedrag voor te veranderen? Een mens kijkt vanuit de eigen realiteit: “dat zal hij/zij wel niet zo erg vinden”, of, “ik zie haar straks wel, ik hoef het nu niet te horen”.
Als je niet luistert naar de ander of er rekening mee houdt, zo eenvoudig is het, weet je niet wat de ander wil, maar vul je zelf in wat je denkt dat de ander wil, belangrijk vindt. Een beetje rekening houden met de ander geeft veel speling en krediet in een relatie. Als je dat niet doet, gaat `de rek`eruit.
“Waarschijnlijk ligt ontrouw of verliefd worden op een ander vaker aan de basis van een scheiding dan aangegeven.”
De vraag die mij bezighoudt is, waarom we niet leren over de jaren, van onze ouders, van vorige relaties ? Iets leren doe je door veel (misschien wel 50keer) het andere, gewenste gedrag te herhalen en in te prenten, totdat het een gewoonte wordt. We zouden de irritatie bij het ontbijt voor de ander gewoon kunnen afleren, door met iets anders bezig te zijn op dat moment. Of het feit dat hij met zijn voeten omhoog ligt in de zetel na het avondeten in plaats van mee te helpen in de keuken, kunnen relativeren. Maar vaak zetten we die kleine dingen niet opzij en overdrijven we die, tot het de relatie zelf op het spel zet of dagenlang voor onenigheid zorgt.
Gaat het dan niet eerder over te weinig rekening houden met elkaar dan om de verschillen?Wat maakt dat we het samenzijn op zich niet voldoende vinden en telkens naar meer bevestiging of begrip van onze eigen ‘wereld’ zoeken?Willen we dat iemand anders doet wat wij willen? Dient een relatie, een samenzijn daarvoor?Kan je daar samen afspraken rond maken, dat je van mekaar weet wat belangrijk is, respectvol is voor de ander? Ja, het kan. Ook na een hele, lange tijd samen. Meestal komen mensen in hun relatietijdslijn te laat voor een gesprek, zodat de spanning en de gemoederen al zo hoop opgelopen zijn, dat het ‘lontje’ zo kort is dat het bij het minste ontvlamt.
Als je op een open manier praat met mekaar, ook al kwets je de ander, kan je veel ‘problemen’ overbruggen, indien je terug naar jezelf, de basis van je verstandhouding en sterktes keert. Zet terug in een ander daglicht, wat je voor jezelf belangrijk vindt en hoe een evenwichtige verhouding er voor elk van jullie uitziet. Dan kan je verder.
“Als doen even gemakkelijk was als weten wat goed is, zouden kapelletjes kerken zijn en daglonerswoningen vorstenpaleizen.”
William Shakespeare
Conclusie
Wat de reden kan zijn voor een scheiding, ligt eerder aan het opvoedingspatroon, dat ons een bepaald beeld van ‘liefde’ meegegeven heeft. Daarnaast was er ook in de voorbije generaties weinig ruimte voor ‘open’ communicatie. We kopiëren dat idyllische plaatje van hoe een koppel samen zou moeten zijn, en projecteren een deel op de partner, terwijl die zijn/haar eigen opvoeding, programmatie heeft meegekregen. En daar zitten we dan later mee.Dus, met andere woorden; niet zozeer de verschillen tussen mensen zijn doorslaggevend, maar het onevenwicht tussen geven en nemen om bij mekaar te blijven en de toon van de communicatie.
Oplossing
Is dit nog compatibel met een samenleving die het gezin als hoeksteen aan het opgeven is, een samenleving waarin meer dan 465.000 eenoudergezinnen volgens hun eigen voorwaarden en condities leven en het armoederisico van deze gezinnen tegen 35 % loopt!Waarom kunnen we niet samenleven of de ‘individuele wil’ een beetje intomen, en zo praktische voordelen halen uit een kostendeling en het leven gemakkelijker maken?Wordt het niet hoog tijd in de lagere school al ‘relatievorming’ of ‘omgaan met mekaar, hoe doe je dat ?’ in te lassen in het lessenpakket als een van de hoekstenen van het onderwijs?Dan hoeven we niet zo teleurgesteld te zijn later, wanneer het allemaal anders uitdraait dan we gedacht hadden, en kunnen we, toch een aantal van, deze pijnlijke scheidingen vermijden?
Maak een afspraak met Katrien Sansen Familiale bemiddeling te Antwerpen via het formulier
